Vanaf mijn puberteit botste ik op stemmingswisselingen. Ik weet nog goed dat ik in het eerste middelbaar tijdens de les Nederlands plots begon te wenen en mij slecht voelde zonder dat er een aanleiding voor was. Toen de leerkracht vroeg 'wat is er?' en ik antwoordde 'ik weet het niet', antwoordde ze 'proficiat je bent een vrouw geworden'. En inderdaad! Een week later kreeg ik voor de eerste keer mijn maandstonden.
%20(1).png)
Sinds toen, en zeker vanaf mijn 16de, botste ik op enorme stemmingswisseling, suicidale gedachten, denken dat iedereen tegen je is enz... Maar toen legde ik totaal nog niet de link met mijn cyclus. Ook mijn ouders waren bezorgd. Ik zei ook altijd tegen mijn ouders of vrienden 'als het langer dan 2 weken duurt moet ik mij zorgen maken'. Achteraf gezien is dit exact de periode tussen eisprong en maandstonden. Ik ben 3 keer dieper gegaan en dan duurde het langer dan 2 weken maar blijkbaar is het normaal dat het af en toe teveel wordt als je bijna maandelijks moet opboksen tegen zware donkere gedachten.
"Als het langer dan 2 weken duurt moet ik mij zorgen maken. Achteraf gezien is dit exact de periode tussen eisprong en maandstonden."
Met momenten was het echt zwaar. De PMDD is altijd aanwezig geweest, maar er zijn ook periodes geweest dat het minder fel was. De gradatie van stemmingswisselingen was verschillend naargelang de periode. Dikwijls was het moeilijker na grotere verandering, zoals puberteit, afronden van studies (beginnen werken), en dan natuurlijk verbouwen en kinderen proberen te krijgen en slapeloze nachten. Ik heb ook meer rustige periodes gekend.
Vanaf mijn 20ste ben ik samen gekomen met mijn man. Er waren weken dat ik de super vrolijke, geduldige vriendin was maar er waren ook weken dat ik volledig onredelijk was, woede, de meest grove dingen zei, mij opsloot, er niet meer wilde zijn, alle afspraken annuleerde en mij dus super slecht voelde. Mijn vriend heeft echt afgezien en ik ben blij dat hij zoveel geduld had.
Toen ik 30 was hebben we een huis gekocht, verbouwd en probeerde ik zwanger te geraken. Na een tijdje proberen zwanger te geraken, de verbouwingen en voltijds werken in het onderwijs kreeg ik het nog moeilijker. Heel dat schooljaar meldde ik mij maandelijks ziek omdat ik emotioneel een wrak was en alleen maar als een zielig persoon in de zetel of bed zat te wenen alles en iedereen haatte. En ik voelde mij dan ook nog eens schuldig dat ik mij zo voelde want ik had een luxeleven tegenover zoveel mensen. Goede job, leuke partner, familie waar ik op kan steunen, toffe vriendenkring,enz...
"Ik dacht dat ik bipolair was."
Toen ben ik voor de derde keer gecrasht. Deze keer was het heel pittig. Ik heb toen drie maanden thuis gezeten. Tijdens die periode had ik ook nog goede dagen dus ik begreep er niets van. Ik ben toen in het psychiatrisch centrum in Duffel in therapie gegaan bij een psychiater omdat ik dacht dat ik bipolair was. Daar zeiden ze na een tijdje dat ik niet bipolair was maar zeker wel stemmingswisselingen had. Na deze periode ben ik halftijds gaan werken om wat meer rust te hebben.
Uiteindelijk werd ik op mijn 32ste zwanger (na 2 jaar proberen). Tijdens die zwangerschap had ik geen last van stemmingswisselingen. Aan mijn oudste heb ik 9 maanden borstvoeding gegeven. Ik ben daarmee gestopt toen we graag een tweede kindje wilden. Nog geen 3 maanden later was ik opnieuw zwanger. Ik had intussen dus maar 2 keer mijn maandstonden gehad. Mijn jongste heb ik iets meer dan 2 jaar borstvoeding gegeven. Daarom ben ik op 3 jaar tijd maar 2 keer ongesteld geweest. Mijn vriendinnen zeiden ook 'kinderen krijgen geeft veel stabiliteit' en ik vond dat ook.
%20(1).png)
Toen ik opnieuw mijn maandstonden kreeg, kwamen de stemmingswisselingen ook terug. Daarbovenop kwamen de vermoeidheid van kleine kinderen, zware gebroken nachten en regelmatig hormonale migraine. Soms was het soms echt de hel. Er waren dagen dat ik niet kon functioneren. Ik kon soms zelfs echt niet voor mijn kinderen zorgen...
Ik weet nog dat ik ooit twijfelde om kinderen te krijgen omdat ik wist dat ik regelmatig nood had om mij volledig af te sluiten van de wereld. Maar mijn man stelde mij gerust toen en zei 'dan ga ik wel een paar dagen naar mijn moeder'. Natuurlijk wisten we niet dat de gebroken nachten ons alletwee onderuit zouden halen. Ook naar de kinderen toe was ik enorm onvoorspelbaar want de ene keer was ik een super mama en op andere momenten een verschrikkelijk mama. De agressie, verdriet en woede die ik voelde vond ik zelf enorm beangstigend.
Op een bepaald moment begon mijn frank te vallen dat de dag dat ik mijn maandstonden kreeg de hemel volledig opklaarde en ik weer mega gelukkig, vrolijk, geduldig lief was... Ook mijn man zei dat we er de klok op konden zetten wanneer het begon en wanneer het stopte. En dan ben ik beginnen googlen op 'zware PMS' en botste ik op PMDD. Alle puzzelstukken vielen in elkaar, eindelijk wist ik waar ik al zo lang last van had vandaan kwam.
"En dan ben ik beginnen googlen op 'zware PMS' en botste ik op PMDD. Alle puzzelstukken vielen in elkaar."
Ik belde mijn beste vriendin en die zei ook direct 'ja dat is het gewoon', ook mijn eigen moeder en ze zei 'dit is wat mijn eigen moeder had: de ene dag stond ze te zingen in de keuken en de andere dag was ze weg (apathisch, afwezig). Zij is ook opgenomen geweest en heeft zelfs paar keer haar het leven proberen te ontnemen. Zij leefde ook in andere tijd dan wij.
Dan heb ik contact opgenomen met mijn gynaecoloog en kon na 5 maanden eindelijk terecht. Ze was gelukkig ook helemaal mee met mijn verhaal, waar ik dankbaar voor ben.
Omdat ik migraine met aura heb mag ik geen gewone hormonen nemen dus ben ik begonnen met de minipil. De eerste werkte niet en ik had super veel bloedingen maar de tweede werkte wel. Ik was eindelijk van de zware periodes vanaf maar ook de goede bleven weg. Dus op aanraden van mijn gynaecoloog en mijn mama contact opgenomen met een gyaecoloog in Leuven die PMDD goed kent. Ik heb daar 40 minuten mijn verhaal gedaan en de diagnose PMDD gekregen.
Hij zei dat veel vrouwen de minipil lutenyl niet aankunnen omdat ze zich heel de tijd niet goed voelen maar ik had jammer genoeg weinig keuze...en hij begreep dat ik mij ook niet goed voelde maar de agressie, onredelijkheid en woede waren verdwenen (en dat was enorm belangrijk voor stabiliteit in het gezin) maar ik was niet gelukkig...ik miste mijn vrolijke dagen, vond geen plezier in het spelen met mijn kinderen wat ik wel had in mijn goeie dagen.
Dus de gyaecoloog stelde voor om te starten met fluoxetine, een antidepressiva. En als dat niet aansloeg, chemische menopause ofzoiets of zelfs alles operatief wegnemen maar dat was echt de laatste oplossing maar hij had door dat het echt stevig was bij mij.
Ik heb nog een tijdje gewacht om te starten met fluoxetine en toen ik eenmaal bereid was om dit te doen kwam dat zeer hard aan. Alles werd super hard versterkt en ik kon even niet functioneren dus terug gestopt. Hierna kwam ik bij de huisarts ivm mijn migraine en ze vroeg 'ben je al gestart met fluoxetine want dat helpt ook tegen de hormonale migraine'. Ik heb mijn verhaal gedaan en dan zijn we het rustig beginnen opbouwen, eerst 2 weken 5 mg, dan 2 weken 10 mg, 2 weken 15 mg om dan 20 mg te nemen en dit heeft echt geholpen.
Ik voel me de meerderheid van de dagen echt goed in mijn vel, speel graag met de kinderen, heb geen donkere gedachten meer en dus eindelijk een weg gevonden om aangenaam te leven.
Ik heb het soms nog moeilijk dat ik medicatie nodig heb om geen stemmingswisselingen te hebben maar voor mijn kinderen en gezin vind ik dit echt belangrijk. Mijn man is zo blij dat ik niet meer onvoorspelbaar ben en al de rest want ook voor hem was dit zwaar. Elke maand had ik dagen dat ik onze relatie wilde stoppen en daarna was het weer grote liefde. Ik vind het soms echt niet eerlijk dat ik hiermee moet leven maar ik ben wel enorm dankbaar dat we in een tijd leven dat dit bespreekbaar is en er oplossingen zijn. Wel jammer dat ik dit pas op 36ste door had want ik heb zoveel afgevraagd waar dit vandaan kwam en wat er mis met mij was.
.png)
