Tijdens mijn eerste jaar aan de universiteit ben ik langdurig ziek geweest. Ondanks een moeilijk jaar was ik wel geslaagd voor al mijn vakken. Ik kreeg dan ook veel complimenten “dat ik het toch maar gedaan had!”. Maar voor mij voelde dat niet zo. Naar mijn aanvoelen was ik gewoon net over de meet gevallen. Ik was erover geraakt en daar op mijn knieën achter gevallen.
Na de herexamens had ik geen tijd gehad om te recupereren. Het tweede academiejaar begon dus ook erg slecht. Ik had dit in mijn notities op mijn gsm geschreven: “Ik voel me nu al slecht en als het zo verder gaat, dan verdrink ik en kom ik niet meer boven.”. En toen ging het alleen maar slechter en slechter…
“Als het zo verder gaat, dan verdrink ik en kom ik niet meer boven.”
Daarbovenop zijn mijn lief en ik toen uit elkaar gegaan. Ik had mezelf een week de tijd gegeven om in mijn bed te liggen en gewoon te wenen. Maar ik ben er nooit uitgekomen. Ik ben gewoon dieper en dieper gezakt.
%20(1).png)
Ik ben vrij snel naar mijn huisarts en een psycholoog gestapt. Ook heb ik tegen mijn ouders verteld wat er aan de hand was. Mijn examens heb ik toen niet mee gedaan, maar daarmee was het niet opgelost.
Ik heb tijdens dat tweede jaar eigenlijk niks gedaan. Ik kwam niet buiten. Ik voelde me gewoon slecht. Soms voelde ik mij beter en dan voelde ik me weer super slecht, maar wist ik niet waarom. Het was een heel heftig jaar. Mijn ouders dachten dat ik gewoon aan het leren was… Maar dat was helemaal niet waar.
.png)
Intussen had ik van jouw project gehoord, maar eerlijk gezegd was ik dat zo veel mogelijk aan het ontwijken. Eerst was ik echt tegen het idee dat mijn cyclus een oorzaak zou kunnen zijn. Ik vond dat belachelijk. Ik verwachtte ergens dat er een grotere oorzaak was... Een beetje hormonen, je regels hebben… Je wordt meteen als dramatisch afgeschilderd, ook in je eigen hoofd.
"Het is nu goed dat ik weet vanwaar het komt."
Maar het is zoveel meer dan dat! Daar hangt iets veel heftiger aan vast dan een beetje dramatisch zijn. Het is nu goed dat ik weet vanwaar het komt. Eigenlijk doet het er niet toe wat die oorzaak precies is. Het resultaat is dat ik me super slecht voel op die momenten. In het begin vond ik dat heel moeilijk om te aanvaarden. Nu ik die link met mijn cyclus heb gelegd, kan ik dat veel beter plaatsen.
Lees ook: Jouw menstruatiecyclus uitgelegd
Daar had ik het erg moeilijk mee vorig jaar. Het ene moment ging het goed, het andere moment helemaal niet. Ik snapte niet hoe dat kon. Ik deed zo mijn best om me beter te voelen, maar het lukte gewoon niet.
"Het is zo frustrerend dat het elke maand terugkomt."
En dat is ook het enige waar ik nu op het moment voor mijn regels aan kan denken: “Binnen een maand ga ik hier terug liggen! Binnen een maand is het weer zover.”
Toen ik besefte dat het gelinkt was aan mijn cyclus, was ik super hoopvol. Ik heb bijvoorbeeld geprobeerd om mijn studieplanning tijdens de examens aan te passen aan mijn cyclus. Ik had het examen dat tijdens mijn slechte weken viel goed op voorhand geleerd, maar mijn regels kwamen vroeger. Dat gooide heel mijn planning in de war. Ik voelde me al dagenlang verschrikkelijk en ik dacht: “Hoezo voel ik me nu al zo slecht?".
Mijn app gaf aan dat het nog 5 dagen zou duren voor mijn regels kwamen. Ik dacht: “Hoe ga ik dit doen? Dit gaat me niet lukken.”. Op dat moment verloor ik al mijn hoop en motivatie. Alle voorbereiding die ik had getroffen was voor niks geweest. Die avond ging ik naar het toilet en kreeg ik mijn regels. Op zo’n moment kan ik echt wenen van geluk.
Lees ook: Dé (toekomstige) app voor PMS & PMDD!
In mijn slechte weken is alles zoveel moeilijker. Op dat moment wil ik ook geen mensen zien. Vrienden zeggen dan: “Als het slecht gaat, stuur me dan!”. Het is fijn om te weten dat er mensen voor me zijn. Maar op dat moment heb ik daar geen nood aan. Ik wil dan gewoon alleen zijn.
Alles is super vermoeiend. Ik kan heel basic dingen niet zoals bijvoorbeeld naar de winkel gaan. De dingen die ik normaal leuk vind, zijn dat gewoon niet leuk. Ik haal daar niks uit. Ik wil dat niet. Ik heb daar dan geen zin in.
Ergens weet je wel dat het waarschijnlijk beter zal gaan als je je regels krijgt, maar dat voelt niet zo aan. De intense emoties op dat moment overstijgen alles.
"De intense emoties op dat moment overstijgen alles."
.jpeg)
Je kan verschillende dingen doen om je voor te bereiden op je slechte dagen, maar als die dagen dan effectief komen, voelt dat alles verslindend. De overkoepelende gedachte die ik altijd heb als het zo slecht gaat is: “Het leven is het niet waard.”
Ik ben wel bang voor het moment dat ik het oprecht niet meer ga aankunnen. Dat het dan gewoon te heftig is. Nu gaat alles over het algemeen best goed en heb ik wat buffer voor zo’n slechte periode. Maar wat als ik door zo’n periode moet en ik niet zo’n buffer heb? Dat vind ik best eng.
"Ik ben wel bang voor het moment dat ik het oprecht niet meer ga aankunnen."
Om zo’n slechte periode door te komen sliep ik gewoon dagen aan een stuk door. Dat is een manier om niet te moeten leven, maar ook niet te sterven. Dat is gewoon slapen. Als ik wakker werd, wilde ik meteen weer slapen. Je bent dan niet jezelf, je bent ergens anders. Op zo’n moment snap je dat mensen gewoon pillen nemen om het gedaan te maken. Ik snap dat wel. Ik wou gewoon weg. Ik wilde door de grond zakken.
Het enige wat ik dan tegen mezelf kan zeggen dat helpt is: “Binnen 2 of 3 dagen gaat het weg zijn. Ik weet dat het niet zo voelt, dat je dat op dit moment niet gelooft, maar het is wel zo.” Dat is wel zo iets wat je dan een beetje boven water houdt.
%20(1).png)
Vorige cyclus had ik dat super hard. Er was iets gezegd in de keuken bij mij op kot. Zo’n dingen worden vaak gezegd, maar ik ben toen echt helemaal gecrasht in mijn kamer. Ik heb heel de avond keihard zitten wenen. Dat was de avond van mijn eisprong.
"Ik kon niet slapen omdat ik gewoon constant terug moest beginnen huilen."
Dat was echt overweldigend. Ik had het gevoel dat ik dat nog nooit had gehad, zo’n heftige emoties tijdens mijn ovulatie. Dat was 1 ding dat mij helemaal heeft getriggerd. En dat was wel stom, maar eigenlijk niet zo dramatisch. Ik ben gewoon keihard beginnen wenen en alles was ineens echt een ramp. Ik kon niet slapen omdat ik gewoon constant terug moest beginnen huilen. Ik heb dat eigenlijk niet zo vaak, maar op dat moment leek dat precies erger dan voor mijn regels.
.png)
